Żywieniowa profilaktyka chorób cywilizacyjnych

Żywieniowa profilaktyka chorób cywilizacyjnych

Choroby cywilizacyjne takie jak nadciśnienie tętnicze, otyłość, cukrzyca typu 2, choroba wieńcowa czy nowotwory złośliwe są istotnym problemem zdrowotnym i społecznym nie tylko na świecie, ale również w Polsce. Stanowią główną przyczynę zgonów i inwalidztwa oraz w znacznym stopniu obniżają jakość życia społeczeństwa.

Szacuje się, że wadliwe żywienie, czyli zarówno niedoborowe jak i nadmierne, a także monotonne jest przyczyną ponad 80 różnych jednostek chorobowych. W konsekwencji ponad 1/3 społeczeństwa cierpi na różne schorzenia spowodowane nieprawidłową dietą i nieprawidłowym stylem życia. Zapadalność i umieralność na choroby dietozależne może zostać zmniejszona, nawet w społeczeństwach demograficznie starzejących się, dzięki zmianie nawyków żywieniowych, włączeniu regularnej aktywność fizycznej i zaprzestaniu palenia tytoniu.

W związku z wynikami licznych badań obserwacyjnych, które wskazują, że zmieniając sposób żywienia możemy zmniejszyć ryzyko występowania chorób dietozależnych Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) oraz inne towarzystwa naukowe opracowały rekomendacje dotyczące zasad profilaktyki oraz zasad leczenia dietetycznego w poszczególnych jednostkach chorobowych. Zgodnie z tymi zaleceniami wiemy, że prawidłowe żywienie polega na zachowaniu proporcji w spożyciu makro- i mikroskładników oraz spożyciu energii warunkującej utrzymanie prawidłowej masy ciała. Rodzaj i ilość spożywanej żywności należy dostosować do rzeczywistych potrzeb człowieka, uwzględniając wiek, płeć, stan fizjologiczny, a także aktywność fizyczną.

Produkty i potrawy, które wybieramy i spożywamy każdego dnia mogą mieć wpływ na ryzyko zachorowania na choroby cywilizacyjne nie tylko pośrednio, wpływając na naszą masę ciała, ale również bezpośrednio poprzez składniki zawarte w pożywieniu. Niezwykle ważny dla profilaktyki chorób cywilizacyjnych jest skład i kaloryczność naszej codziennej diety. Unikanie żywności wysokoenergetycznej, wysokoprzetworzonej, o dużej zawartości cukru dodanego (głównie wyroby cukiernicze, sklepowe słodycze, słodkie napoje) oraz tłuszczów nasyconych i typu trans (głownie żywność typu fast food). W celu skomponowania zbilansowanej diety można bazować na talerzu zdrowego żywienia, który został zaprezentowany w 2020 r. przez Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – PZH. Talerz zdrowego żywienia, to grafika, która w prosty i przejrzysty sposób obrazuje zalecenia zdrowego żywienia i proporcje poszczególnych grup produktów. Wokół talerza znajdują się następujące wskazówki:

  • „jedz więcej” (produktów zbożowych z pełnego ziarna, różnokolorowych warzyw i owoców, nasion roślin strączkowych, ryb, produktów mlecznych niskotłuszczowych, orzechów i nasion),
  • „jedz mniej” (soli, mięsa czerwonego i przetworów mięsnych, cukru i słodzonych napojów, produktów przetworzonych z dużą zawartością soli, cukru i tłuszczów),
  • „zamieniaj” (przetworzone produkty zbożowe na pełnoziarniste, mięso czerwone i przetwory mięsne na ryby, drób, jaja, nasiona roślin strączkowych i orzechy, słodkie napoje na wodę, tłuszcze zwierzęce na tłuszcze roślinne, produkty mleczne pełnotłuste na niskotłuszczowe, smażenie i grillowanie na gotowanie, duszenie lub pieczenie).

Kolejny filar zdrowego stylu życia, a co za tym idzie profilaktyki chorób dietozależnych, to aktywność fizyczna. W zaleceniach podkreśla się, że najkorzystniejsza dla zdrowia jest regularna aktywność fizyczna o umiarkowanej intensywności (np. spacer, jazda na rowerze, pływanie, jazda na rolkach). Szczególnie polecany jest tzw. „renesansowy” model aktywności fizycznej, który polega na uprawianiu rożnych rodzajów dyscyplin w kolejne dni tygodnia, uzależniając je od upodobań, miejsca pobytu oraz pory roku. Należy również pamiętać o ograniczeniu korzystania z samochodu, komunikacji miejskiej oraz windy, a pokonywaniu możliwie jak najdłuższych dystansów pieszo. Aktywność fizyczna związana jest z szeregiem różnych korzyści zdrowotnych: sprzyja utrzymaniu prawidłowej masy ciała, wzmacnia układ odpornościowy, zmniejsza ryzyko występowania chorób przewlekłych (np. nowotworów, cukrzycy, chorób serca, nadciśnienia tętniczego, osteoporozy, depresji).

 

Piśmiennictwo:

  1. World Cancer Research Found International. Continous Update Project: Cancer Prevention and Survival Summary of Global Evidence on Diet, Weight, Physical Activity & What Increases or Decreases Your Risk of Cancer, 2016.
  2. Szawłowski AW, Gromadzka-Ostrowska J, Paluszkiewicz P, Słodkowski M, Sobocki J. Żywienie w chorobach nowotworowych. PZWL, 2020.
  3. https://ncez.pzh.gov.pl/wp-content/uploads/2021/02/talerz-i-zalecenia.pdf
  4. Avgerinos, Konstantinos I, et al. Obesity and cancer risk: Emerging biological mechanisms and perspectives. Metabolism 92 (2019): 121-135.
  5. Drygas W, Jegier A, Kostka T, Kuński H: Long term effects of different physical activity levels on coronary risk factors in middle-aged men. Int J Sports Med. 2000, 21, 235.

autor Agnieszka Surwiłło-Snarska z Działu Żywienia Klinicznego NIO-PIB.

Wsparcie w samodzielnej rehabilitacji po przebyciu choroby związanej z COVID-19

Wsparcie w samodzielnej rehabilitacji po przebyciu choroby związanej z COVID-19

Zachęcamy do zapoznania się z treścią ulotki WHO :

Wsparcie w samodzielnej rehabilitacji po przebyciu choroby związanej z COVID-19

W ulotce przedstawiono podstawowe ćwiczenia oraz porady dla osób dorosłych, które doświadczyły poważnego pogorszenia stanu zdrowia i zostały przyjęte do szpitala z rozpoznaniem infekcji COVID-19.

3 lipca bezpłatne konsultacje dla osób chcących rzucić palenie

3 lipca bezpłatne konsultacje dla osób chcących rzucić palenie

Uprzejmie informujemy, że w dniu 3 lipca, w godzinach 9-14, w CM Medica, Płock, Galeria Mosty, ul. Tysiąclecia 2A  odbędą się bezpłatne konsultacje dla osób chcących rzucić palenie. Serdecznie zapraszamy do skorzystania z porad specjalistów z Narodowego Instytutu Onkologii – PIB  w Warszawie.

Zapisy pacjentów do Punktu Pomocy Palącym  w Płocku :

Infolinia Telefonicznej Poradni Palącym – tel. 22 211 80 15

                                                                          801 108 108

Hasło dla pacjentów objętych programem: „Program Płock” (mieszkańcy płocka, powiatu płockiego, sierpeckiego i gostynińskiego).

Astma oskrzelowa

Astma oskrzelowa

            Astma jest jedną z najczęstszych chorób, na którą na świecie choruje ok 350 mln ludzi. W Polsce choruje na nią 6% osób dorosłych i około 10% dzieci, co oznacza populację jest około 4-5 milionów chorych.

Kiedy podejrzewać astmę oskrzelową?

Charakterystyczne objawy astmy to epizody napadowej duszności, która może pojawiać się w określonych sytuacjach np. po kontakcie z sierścią kota, psa, w okresie kwitnienia traw lub po ekspozycji na kurz czy pleśń np. w starych, zawilgoconych pomieszczeniach czy przy narażeniu na zanieczyszczone powietrze. Mogą jej towarzyszyć świsty, uczucie ściśniętej klatki piersiowej i kaszel. Objawy mogą być bardziej nasilone w nocy lub wcześnie rano. W czasie infekcji wirusowej duszność może występować częściej, a sama infekcja u chorego na astmę może trwać dłużej niż u osoby zdrowej. Dolegliwości mogą zmieniać się w czasie, mijać samoistnie lub występować sezonowo w okresie występowania określonego alergenu np. w czasie kwitnienia traw i zbóż. U części chorych jedynym objawem może być kaszel.

Astma alergiczna najczęściej rozpoczyna się  w wieku dziecięcym i jest może być wtedy związana z uczuleniem na pokarmy, z atopowymi zmianami skórnymi i alergicznym nieżytem nosa. Wyróżniamy także astmę niealergiczną, gdy w historii pacjenta nie ma ewidentnych cech alergii. Możliwe jest rozwinięcie astmy w wieku dorosłym a nawet podeszłym, bez ewidentnych cech alergii – nazywamy ją astmą o późnym początku. U części chorych na astmę dochodzi do utrwalonego ograniczenia przepływu powietrza w drogach oddechowych, zjawisko to stwierdzamy za pomocą spirometrii i określamy je jako utrwaloną obturację.

Jak rozpoznać astmę oskrzelową?

Do postawienia rozpoznania astmy oskrzelowej niezbędny jest bardzo szczegółowy, prawie detektywistyczny, wywiad. Lekarz zapyta o:

– objawy – duszność, trudności w oddychaniu, uczucie ciężaru czy ucisku w klatce piersiowej, zadyszkę przy wysiłku, świszczący oddech, kaszel,

– czas ich wystąpienia i długość trwania – czy wystąpiły po raz pierwszy czy kolejny, czy mają związek z porą roku, zmianą miejsca zamieszkania, z przebytą infekcją, wysiłkiem czy hobby,

– okoliczności, w których się pojawiły np. po ekspozycji na kurz, sierść zwierząt, w sytuacji stresowej, po przyjęciu określonych leków czy spożyciu pokarmów czy przypraw

– wywiad rodzinny – czy na astmę lub alergię choruje ktoś z członków rodziny,

– posiadane zwierzęta,

– miejsce zamieszkania,

– charakter wykonywanej pracy i związek z ewentualnym narażeniem na szkodliwe czynniki

– palenie papierosów, fajki wodnej, papierosów elektronicznych czy stosowanie innych urządzeń do wapowania, czy pali papierosy osoba mieszkająca w tym samym domu (narażenie na palenie bierne).

 Oprócz wywiadu i badania lekarskiego ważne jest wykonanie badań dodatkowych, które pozwolą na potwierdzenie podejrzenia astmy i wykluczenie innych przyczyn duszności czy kaszlu. Do takich badań należą spirometria, badanie radiologiczne klatki piersiowej, morfologia krwi obwodowej, IgE. Dla zaplanowania postępowania leczniczego u części chorych wykonuje się skórne testy alergiczne.

Jak leczyć astmę oskrzelową?

Aktualnie dostępne są nowoczesne leki działające przeciwzapalnie (glikortykosteroidy wziewne) i rozszerzające oskrzela, które są podawane drogą inhalacyjną. Mają długi czas działania, co pozwala na ich przyjmowanie 1 lub 2 razy na dobę. Leki są dostępne w różnych inhalatorach, a dobór inhalatora powinien być dostosowany do indywidualnych możliwości i preferencji pacjenta.

Celem leczenia jest osiągnięcie stanu kontroli astmy. Terminem tym określamy stan bardzo dobrego, stabilnego samopoczucia, bez objawów w dzień i w nocy – bez duszności, kaszlu czy świstów w klatce piersiowej, także podczas wysiłku. Jest to stan, który pozwala na normalną nieograniczoną aktywność – zawodową, społeczną i fizyczną, porównywalną do zdrowych rówieśników. Warunkiem skutecznego leczenia jest systematyczne, regularne przyjmowanie zaleconych leków wziewnych. Warto zapytać lekarza o plan działania w przypadku nasilenia objawów, zaostrzenia czy w czasie infekcji – jak przyjmować leki, aby pomóc sobie jeszcze przed konsultacją lekarską albo wtedy, gdy możliwość jej uzyskania jest utrudniona.

Niezwykle ważna jest współpraca i zaangażowanie pacjenta, a także poszerzanie wiedzy na temat swojej choroby z korzystaniem z wiarygodnych źródeł. Warto zadbać o higieniczny tryb życia, ruch i prawidłową masę ciała. Dla utrzymania dobrej kontroli astmy istotne jest także unikanie ekspozycji na znane alergeny oraz czynniki szkodliwe dla układu oddechowego jak palenie papierosów, pyły, gazy, czy zanieczyszczone powietrze oraz zapobieganie infekcjom w postaci corocznych szczepień przeciwko grypie i szczepieniu przeciwko pneumokokom.

 

Rak płuca

Rak płuca

Rak płuca jest jednym z najczęstszych nowotworów na świecie. Częstość zachorowań na tę chorobę rośnie zwłaszcza w krajach rozwijających się, co jest konsekwencją rozpowszechnienia nałogu palenia tytoniu. Polska jest krajem o bardzo wysokich wskaźnikach zachorowań i zgonów z powodu raka płuc, a rocznie umiera około 22 tysiące chorych, co można porównać do liczby mieszkańców takich miast jak Płońsk czy Ostrów Mazowiecka. Jest to aktualnie główna przyczyna zgonów z powodu choroby nowotworowej zarówno wśród mężczyzn (28,2%) jak i wśród kobiet (17,5%).

Jakie są czynniki ryzyka?

Liczne badania naukowe wykazały, że najważniejszym czynnikiem ryzyka zachorowania na raka płuca jest palenie tytoniu, szczególnie palenie papierosów.  Wśród różnych związków chemicznych jakie znajdują się w dymie tytoniowym,  kilkadziesiąt działa jako silny czynnik rakotwórczy. Najbardziej groźne to  policykliczne węglowodory aromatyczne takie jak benzopiren, dwubenzopiren, benzoantracen, metylochryzen, które powstają w trakcie tzw. niecałkowitego spalania. Istotne znaczenie dla rozwoju nowotworu ma długość czasu palenia, liczba wypalanych dziennie papierosów oraz wiek rozpoczęcia palenia. Mężczyzna palący paczkę papierosów dziennie przez 30 lat ma ryzyko rozwoju raka płuca do 60 razy większe od osoby niepalącej. Dla kobiet takie ryzyko jest większe 14-20 razy. Palenie papierosów o niskim poziomie nikotyny tzw. ligh-tów nie redukuje ryzyka. Warto pamiętać, że ryzyko zachorowania dotyczy także biernego palenia, czyli osób, które same nie paląc są narażone na wdychanie dymu tytoniowego w warunkach domowych lub w pracy.

Inne czynniki rozwoju raka płuca to promieniowanie jonizujące, narażenie na azbest, radon, policykliczne aromatyczne węglowodory, chrom i nieorganiczne związki arsenu i metale ciężkie (arsen, kadm, nikiel, ołów). Takie związki kancerogenne mogą występować w warunkach pracy. Istotne znaczenie ma także długotrwała ekspozycja na spaliny węgla i paliwa płynne.

Podkreśla się także znaczenie zanieczyszczenia powietrza zwłaszcza na terenach oddziaływania przemysłu chemicznego.

Z badań wynika, że ryzyko zachorowania na raka płuca może być związane z pewnymi predyspozycjami genetycznymi, a występowanie tego nowotworu u spokrewnionych członków rodziny ma istotne znaczenie zwiększające to ryzyko.

 

 

Jakie są objawy raka płuca, co powinno wzbudzić niepokój?

Rak płuca jest nowotworem, który niestety przez dość długi okres może nie wywoływać żadnych objawów. Zdarza się, że jest wykrywany przypadkowo, np. przy wykonywaniu badania radiologicznego dla celów pobytu w sanatorium czy planowanej operacji. Najczęściej objawy są związane z układem oddechowym, ale są także takie, które dotyczą innych układów i narządów i są związane z rozwojem nowotworu i występowaniem przerzutów.

  • Kaszel – jest najczęstszym objawem, który występuje u co drugiego pacjenta. U osób, które palą papierosy „kaszel palacza” jest znanym zjawiskiem, często niestety lekceważonym, niebudzącym niepokoju. Ważna jest zmiana charakteru kaszlu i jego nasilenia. Kaszel, początkowo suchy, napadowy, może zmienić się w kaszel z wykrztuszaniem wydzieliny, śluzowej, ropnej bądź z zawartością krwi.
  • Krwioplucie – oznacza wykrztuszanie krwi lub krwistej wydzieliny z dróg oddechowych, nawet w postaci niewielkiej domieszki krwi w plwocinie. Jako początkowy objaw choroby występuje rzadko, częściej jest związane z bardziej zaawansowanym stadium choroby. Wystąpienie krwioplucia zawsze powinno wzbudzić niepokój i konieczność zgłoszenia się do lekarza.
  • Duszność, obniżenie tolerancji wysiłku
  • Ból w klatce piersiowej, uczucie dyskomfortu, ucisku w klatce piersiowej – występuje najczęściej w związku z niedodmą płuca lub naciekaniem ściany klatki piersiowej przez nowotwór
  • Częste zapalenia płuc – występują na skutek zmniejszenia drożności oskrzeli przez rosnący guz, zaleganie wydzieliny i rozwój infekcji, nawracającej w tej samej lokalizacji.
  • Inne objawy: obrzęk głowy, szyi, kończyny górnej, ból stawu barkowego, chrypka, zmiana barwy głosu, powiększenie węzłów chłonnych szyi, pachy, dołu nadobojczykiem, osłabienie, ubytek masy ciała, niewyjaśnione stany gorączkowe.

Wymienione objawy nie są charakterystyczne wyłącznie dla raka płuca i mogą występować także w innych chorobach. Jednak ich pojawienie się, zwłaszcza u osoby palącej papierosy, powinno wzbudzić czujność, konieczność konsultacji lekarskiej i dalszej diagnostyki.

Diagnostyka

Wśród badań diagnostycznych najważniejsze są badania obrazowe, czyli prześwietlenie klatki piersiowej i tomografia komputerowa klatki piersiowej. Pozwalają na stwierdzenie podejrzanych zmian, ich wielkość i lokalizację, powiększenie węzłów chłonnych. Badanie tomograficzne jest zazwyczaj wykonywane z podaniem środka kontrastującego, który pozwala na dokładniejszą ocenę struktur układu oddechowego.

Badanie bronchoskopowe (bronchoskopia) polega na wprowadzeniu przez usta lub nos wziernika (bronchoskopu) do dróg oddechowych pacjenta. Kamera umieszczona na zakończeniu urządzenia umożliwia oglądanie krtani, tchawicy i oskrzeli. Za pomocą bronchoskopii możliwe jest także pobranie fragmentów tkanki z nieprawidłowej zmiany, guza do badania histologicznego. Badanie jest przeprowadzane w znieczuleniu miejscowym. Każdy pacjent, u którego lekarz podejrzewa raka płuca powinien mieć wykonane badanie bronchoskopowe.

Badanie histologiczne polega na ocenie pod mikroskopem materiału pobranego z guza lub węzłów chłonnych w czasie biopsji czy usuniętego w czasie operacji. Jest to najważniejsze badanie pozwalające na rozpoznanie raka płuca, jego typu histologicznego oraz stopnia zaawansowania. Wynik badania histologicznego ma wpływ na decyzje dotyczące wyboru metody leczenia.

Badania molekularne są to nowoczesne metody diagnostyczne, które pozwalają na charakterystykę genetyczną nowotworu. Daje to możliwość zastosowania spersonalizowanego, celowanego leczenia onkologicznego u chorych na etapie nieoperacyjnego stadium raka płuca, spełniających określone warunki.

 

Leczenie raka płuca

Podstawową metodą leczenia chorych z rozpoznaniem raka płuca (raka nie drobnokomórkowego) jest leczenie operacyjne. Jest ono jednak możliwe na wczesnym etapie zaawansowania choroby. U chorych, którzy nie kwalifikują się do leczenia operacyjnego, stosuje się chemioterapię i radioterapię z wykorzystaniem różnych schematów leczenia. Podstawową metodą leczenia chorych z rozpoznaniem raka drobnokomórkowego jest chemioterapia i chemoradioterapia, w zależności od stanu zaawansowania choroby i stanu ogólnego pacjenta.

Zaburzenia oddychania w czasie snu (OBS).

Zaburzenia oddychania w czasie snu (OBS).

Obturacyjny bezdech senny (OBS) jest chorobą, w której dochodzi do epizodów bezdechu lub spłycenia oddechu w czasie snu na skutek zamykania się górnych dróg oddechowych. Dzieje się tak głównie u osób z otyłością oraz u chorych z nieprawidłową budowa i czynnością gardła np. u dzieci z przerośniętym tzw. trzecim migdałkiem znacznie upośledzającym drożność. W konsekwencji bezdechów i spłyceń oddychania dochodzi do niedotlenienia krwi, a tym samym wszystkich ważnych narządów i wybudzenia ze snu. Najczęściej OBS jest rozpoznawany u mężczyzn między 40 a 70 rokiem życia. Konsekwencją nierozpoznanej i nieleczonej choroby może być nadciśnienie tętnicze, udar mózgu, niewydolność serca, cukrzyca oraz zaburzenia metaboliczne. Nadmierna senność dzienna jest istotnym czynnikiem ryzyka wypadku drogowego chorego na OBS.

Jakie są objawy obturacyjnego bezdechu podczas snu?

Charakterystyczne dla OBS jest głośne chrapanie i epizody bezdechów, występujące naprzemiennie w czasie snu, niespokojny sen, kołatanie serca, gwałtowne przebudzenia z uczuciem duszenia, dławienia w gardle, suchość w gardle, oddawanie moczu w nocy. W ciągu dnia charakterystyczna jest nadmierna senność, zasypianie niezależnie od woli w czasie innych czynności np. w czasie postoju na czerwonym świetle. Mogą występować także poranne bóle głowy, zaburzenia pamięci, koncentracji i zaburzenia nastroju, uczucie zmęczenia.

Jakie są czynniki predysponujące do wystąpienia obturacyjnego bezdechu podczas snu?

  • wiek i płeć
    • – mężczyźni > 40. rż.,
    • kobiety > 50. rż. (po menopauzie)
  • nadwaga i otyłość (szczególnie otyłość górnej połowy ciała)
  • czynniki genetyczne (otyłość, zaburzenia budowy i czynności górnych dróg oddechowych)
  • obwód szyi > 43 cm u mężczyzn i > 40 cm u kobiet
  • niedoczynność tarczycy (niewyrównana)
  • niektóre leki (nasenne, wpływające na wzrost masy ciała

Rozpoznanie.

Obturacyjny bezdech senny rozpoznaje się na podstawie badania polisomnograficznego. W czasie snu za pomocą odpowiednich czujników i elektrod rejestrowane jest oddychanie, chrapanie, pozycja ciała oraz czynność serca i aktywność mózgu. Analiza tych wszystkich parametrów pozwala na ocenę jakości snu i zaburzeń oddychania, postawienie rozpoznania i zastosowanie odpowiedniego leczenia.

Leczenie.

Leczenie OBS wymaga kompleksowego podejścia do tej choroby i zaplanowania strategii w zależności od istniejących problemów. U pacjentów otyłych konieczna jest redukcja masy ciała i utrzymanie wagi docelowej. W przypadkach otyłości olbrzymiej możliwe jest zastosowanie leczenia operacyjnego. U pacjentów z nieprawidłościami w budowie gardła stosuje się zabiegi laryngologiczne.

Metodą z wyboru jest leczenie polegające na stworzeniu „protezy powietrznej”. Specjalna aparatura, którą stosuje się w czasie snu, wytwarza przepływ powietrza o zwiększonym ciśnieniu. To dodatnie ciśnienie zapobiega zapadaniu się ścian gardła i powstawaniu bezdechów.  

Jeśli chrapiesz, czujesz się stale zmęczony, zasypiasz bezwiednie w ciągu dnia – poproś swojego lekarza o skierowanie na badanie snu. Obturacyjny bezdech senny można i warto leczyć, ale trzeba go najpierw rozpoznać.

Nowotwory a COVID -19

Nowotwory a COVID -19

Czy pacjenci z choroba nowotworową ciężej chorują na COVID -19?

Chorzy na nowotwory mają zwiększone ryzyko ciężkiego przebiegu zakażenia SARS-CoV-2 w porównaniu ze zdrową populacją. Wśród nich szczególna grupę  ryzyka stanowią pacjenci z rakiem płuca oraz nowotworami hematoonkologicznymi (chłoniaki, białaczki), pacjenci z rozpoznanymi przerzutami, aktywną chorobą nowotworową oraz ci u których od rozpoznania choroby nowotworowej do zachorowania na COVID-19 nie minęło więcej niż 5 lat.

Należy pamiętać iż powyższe wnioski nie są poparte badaniami porównawczymi a jedynie opierają się na danych obserwacyjnych.

Śmiertelność pacjentów z chorobą nowotworową chorych na COVID 19 waha się pomiędzy 6% a 61 %; w przeprowadzonej meta-analizie wynosiła ona 26% podczas gdy śmiertelność w populacji zdrowych osób wynosi 2-3%.

W tym przypadku musimy jednak pamiętać iż pacjenci z chorobą nowotworowa w porównaniu z resztą populacji są zazwyczaj starsi, w gorszym stopniu sprawności oraz obciążeni dodatkowo wieloma chorobami współtowarzyszącymi które pogarszają ogólny stan zdrowia.

Sytuacja pandemii powoduje trudności w dostępie do opieki zdrowotnej i tym samym opóźnia właściwe postawienie diagnozy oraz rozpoczęcie leczenia co także przyczynia się do zwiększonej śmiertelności chorych na nowotwory.

Choroba nowotworowa a szczepienia

Zgodnie z wytycznymi amerykańskiej organizacji zrzeszającej ośrodki onkologiczne w USA (NCCN) pacjenci z rozpoznaną choroba nowotworową powinni być zaszczepieni na SARS-CoV-2 ponieważ nabyta w ten sposób odporność zapobiega wystąpieniu ciężkich powikłań, w tym zespołowi ostrej niewydolności oddechowej, przyczyniając się do zmniejszenia śmiertelności.

W pierwszej  kolejności powinni być zaszczepieni chorzy z aktywnym procesem nowotworowym, u których od zakończenia leczenia nie upłynęło >6 m-cy oraz ci u których planowane jest rozpoczęcie leczenia onkologicznego.

U pacjentów chorych na nowotwory mogą być zastosowane te same szczepionki jak w pozostałej części populacji które zatwierdzone są przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).

Powikłania po szczepieniu u pacjentów chorych na nowotwory złośliwe

Do dnia dzisiejszego nie ma danych naukowych iż  szczepionki przeciwko COVID-19 powodują zwiększone ryzyko działań niepożądanych  u pacjentów z rozpoznaną chorobą nowotworową, w tym u chorych aktywnie leczonych chemioterapią. Szczepionka nie zabezpiecza prze zachorowaniem ale zmniejsza ryzyko ciężkiego przebiegu zakażenia. Ciężki przebieg zakażenia może opóźnić, uniemożliwić bądź pogorszyć wyniki prowadzonego leczenia onkologicznego.

Jestem leczony onkologicznie- kiedy mogę być zaszczepiony?

 Zgodnie z zaleceniami opublikowanymi przez Ministerstwo Zdrowia pacjenci w trakcie chemioterapii oraz chemioterapii połączonej z immunoterapią powinni być zaszczepieni między 3 a 7 dniem od podania cyklu chemioterapii.

Pacjenci poddawani immunoterapii bądź leczeniu celowanemu mogą być zaszczepieni niezależnie od fazy cyklu leczenia.

Pacjenci poddawani radioterapii mogą być zaszczepieni w trakcie prowadzonego leczenia pod warunkiem wykluczenia u nich mielosupresji (przejściowego osłabienia czynności szpiku).

Czy szczepienie jest bezpieczne?

Dotychczas zebrane dane potwierdzają iż szczepionki przeciwko COVID-19 są bezpieczne dla pacjentów chorych na nowotwory, nawet w grupie pacjentów w której  w wyniku prowadzonego leczenia onkologicznego dochodzi do zmniejszenia odporności. Dodatkowo do tej pory nie ma danych iż prowadzone leczenie onkologiczne przyczynia się do zmniejszenia skuteczności szczepienia.

 

Przewiń na górę
Skip to content