Światowy Dzień bez Tytoniu

Magdalena Cedzyńska 
Dr n.med. Magdalena Cedzyńska
Kierownik Poradni Pomocy Palącym
Zakład Epidemiologii i Prewencji Pierwotnej Nowotworów

 

Światowy Dzień bez Tytoniu

 

31 maja 2024 po raz 37 już, obchodzimy Światowy Dzień bez Tytoniu. Jest to szczególnie ważny dzień ponieważ problem palenia tytoniu pozostaje od wielu lat największym wyzwaniem zdrowia publicznego w naszym kraju. Niestety, Polska należy do kilkunastu krajów świata o najwyższym wskaźniku obciążenia zdrowotnymi konsekwencjami palenia tytoniu, który wyrażony jest w liczbie utraconych lat życia oraz liczbie utraconych lat życia w zdrowiu. Zatem można powiedzieć, że jest to ważny dzień nie tylko dla osób uzależnionych od nikotyny, ale również wszystkich specjalistów zajmujących się w naszym kraju zdrowiem. Światowy Dzień bez Tytoniu, obchodzony 31 maja, został ustanowiony przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) w 1987 roku. Pierwszy Światowy Dzień bez Tytoniu odbył się 7 kwietnia 1988 roku, z okazji 40. rocznicy powstania WHO. Rok później, w 1989 roku, termin obchodów przesunięto na 31 maja, aby oddzielić to wydarzenie od Światowego Dnia Zdrowia i umożliwić mu uzyskanie własnej, wyraźnej tożsamości. Celem tego dnia jest zwrócenie uwagi na wieloaspektowość zagrożeń jakie niesie za sobą używanie tytoniu. Każdego roku ustalane jest hasło przewodnie na dany rok. Treść informacji kierowanej do osób palących i specjalistów jest wtedy zbudowana wokół tego hasła. Dodatkowo promuje się również działania, których celem jest doprowadzenie do zmniejszania na świecie konsumpcji tytoniu.

Przykładowe hasła światowego Dnia bez Tytoniu:

Osnute wokół zdrowia: Tytoń i choroby serca (2018), Tytoń i zdrowie płuc (2019), Dbaj o swoje zdrowie – rzucanie tytoniu na rzecz zdrowego życia (2023), Zapewnij sobie zdrowie: powiedz nie tytoniowi (1999), Tytoń niszczy serce (2018)

Zwracające uwagę na aspekty ekonomiczne: Tytoń i ubóstwo: błędne koło (2004), Podatki a konsumpcja tytoniu (2014), Przemyt tytoniu a jego spożycie (2015), Ochrona zdrowie, redukcja ubóstwa i promocja rozwoju (2017)

Zwracające uwagę na problemy grup wrażliwych: kobiet oraz dzieci i młodzieży: Zdrowie kobiet – ryzyka związane z paleniem tytoniu (1989), Dzieci i młodzież bez tytoniu (1990),  Rzuć palenie i stwórz pokolenie wolne od dymu tytoniowego (1995), Dzieci bez tytoniu: walka z epidemią (1998), Młodzież bez tytoniu: zdrowa przyszłość (2008), Płeć a palenie (2010)

Zwracające uwagę na działania przemysłu tytoniowego: Prawda o tytoniu: ekspozycja marketingowa (2012), Ochrona młodzieży przed manipulacją przemysłu tytoniowego (2020)

Inne: Transport wolny od dymu tytoniowego, Filmy i sztuka wolne od dymu tytoniowego (2003), Miejsca pracy wolne od dymu tytoniowego (1992), Ryzyka biernego palenia (2001), Sport wolny od dymu tytoniowego (2002)

Tegoroczne hasło to: Ochrona dzieci przed ingerencją przemysłu tytoniowego. W tym roku po raz kolejny WHO i działacze na rzecz zdrowia publicznego z całego świata zbiorą się, aby podnieść świadomość społeczeństw na temat szkodliwego wpływu przemysłu tytoniowego na młodzież. Ten temat WNTD 2024 skupia się na propagowaniu położenia kresu celowaniu w młodzież szkodliwych wyrobów tytoniowych. Dyskurs ten stanowi platformę dla młodych ludzi, decydentów i zwolenników kontroli tytoniu na całym świecie, umożliwiającą omówienie tej kwestii i nakłonienie rządów do przyjęcia polityki chroniącej młodych ludzi przed manipulacyjnymi praktykami stosowanymi przez branżę tytoniową i jej pokrewne (producentów produktów z nikotyną). Trzeba pamiętać, że dzieci i młodzież są szczególnie „atrakcyjną” grupą docelową dla branży, która rocznie traci ponad 8 milionów swoich klientów w wyniku ich śmierci. Każdego roku przemysł tytoniowy musi zmanipulować i zachęcić do swoich produktów nowych użytkowników, po to aby nadal generować miliardy dolarów przychodów. Dzieci są szczególnie bezbronną grupą – podatną na manipulacje specjalistów zatrudnianych przez przemysł tytoniowy. Branża tytoniowa opracowuje produkty i taktyki reklamowe, które przemawiają do dzieci i młodzieży, docierając do nich za pośrednictwem mediów społecznościowych i platform streamingowych wydając na to około 22 miliony dolarów dziennie! Nie można zapominać, że branża tytoniowa celowo sprzedaje młodym ludziom śmiertelne uzależnienie, dlatego w światowy Dzień bez Tytoniu w 2024 r wzywa się rządy i społeczność zajmującą się ograniczaniem następstw palenia tytoniu do ochrony obecnych i przyszłych pokoleń oraz do pociągnięcia przemysłu tytoniowego do odpowiedzialności za szkody, jakie wyrządza.

Wśród młodzieży coraz większą popularnością cieszą się produkty takie jak papierosy elektroniczne i woreczki nikotynowe. W 2022 r w przeprowadzonym w Polsce badaniu GYTS wykazano, że aż 21% chłopców i ponad 23% dziewcząt w wieku 13-15 lat obecnie używa papierosów elektronicznych. Warto zaznaczyć, że wbrew przekazom marketingowym nie jest to produkt bezpieczny i jego używanie przez młodych ludzi  niesie za sobą szereg ryzyk dla ich układu oddechowego, układu krążenia oraz dla pracy mózgu. Mózg młodej osoby jest w fazie rozwoju aż do 20 r. ż. i narażenie go na ekspozycję na nikotynę powoduje uszczerbek w postaci problemów z przyswajaniem wiedzy i kontrolowaniem impulsów i co za tym idzie problemów z zachowaniem.

Dlatego myśląc o Światowym Dniu bez Tytoniu powinniśmy w świadomości rozszerzyć ten dzień na wszystkie produkty zawierające nikotynę. Nikotynę, która w obecnych czasach nie pochodzi już tylko z tytoniu.

Opracowanie: Magdalena Cedzynska, 2024

XIII Tydzień Świadomości Czerniaka


dr n. med. Maria Krotewicz
KLINIKA NOWOTWORÓW TKANEK MIĘKKICH, KOŚCI I CZERNIAKÓW
Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie,
Państwowy Instytut Badawczy
Warszawa

XIII Tydzień Świadomości Czerniaka

W dniach 13–19 czerwca trwa XIII Tydzień Świadomości Czerniaka obchodzony pod hasłem ”Chroń skórę zawodowo”.

Skóra – największy organ naszego ciała

Kiedy patrzymy na siebie widzimy przede wszystkim swoją skórę. A dokładniej, oglądamy zaledwie jej najbardziej powierzchniową warstwę. Pokrywa nasze całe ciało i może ważyć nawet trzy kilogramy, mając powierzchnię do dwóch metrów kwadratowych a grubość od pół do czterech milimetrów, w zależności od miejsca występowania. Przykładowo, grubość skóry powierzchni dłoniowej u osób pracujących fizycznie może dochodzić nawet do dziesięciu milimetrów w miejscach najbardziej narażonych na działanie sił mechanicznych. Skóra jest również powierzchnią styku pomiędzy naszym wnętrzem a środowiskiem zewnętrznym. Różni nas jej kolor, sposób reagowania na bodźce zewnętrzne, ale jej podstawową funkcją jest zawsze ochrona. Przed czym? Przed działaniem czynników środowiskowych takich jak temperatura, substancje chemiczne, czynniki chorobotwórcze oraz promienie słoneczne.

Zaczyna się niewinnie

Przychodzimy na świat wyposażeni w najlepszą ochronę, którą daje nam nasza skóra. Jeżeli będziemy należycie o nią dbać, właściwie pielęgnować to z dużym prawdopodobieństwem będziemy się w niej czuć świetnie przez wiele lat naszego życia. Niestety żyjemy w środowisku pełnym niebezpieczeństw i ukrytych zasadzek. Dla naszej skóry są nimi niekorzystne czynniki środowiskowe. Na początku naszego ziemskiego życia w obronie naszej skóry pomagają nam najbliżsi. Pamiętają za nas o parasolu w słoneczny dzień, budce w wózku, kremie z wysokim filtrem UV na odsłonięte części ciała. W wieku dziecięcym jesteśmy bowiem najbardziej narażeni na promienie ultrafioletowe i ich zgubne działanie. W późniejszym okresie naszego życia zaczynamy chodzić, biegać i nie zawsze ktoś zdąży nas zabezpieczyć,  posmarować nam twarz kremem i niestety zaliczamy pierwsze poparzenie słoneczne. A to dopiero początek. Nikt w okresie zimowym nie pomyśli o nałożeniu kremu. Nikt w deszczowy dzień nie będzie analizował jak wysokie jest stężenie promieniowania ultrafioletowego. Tak bardzo chroniona w początkowych latach życia nasza skóra zaczyna doświadczać coraz większej liczby nieoczekiwanych ataków z zewnątrz. Wyjazdy zagraniczne i narażenie na wysokie natężenie promieniowania słonecznego do którego nie jesteśmy przygotowani. Niewłaściwy filtr, za mała ilość kremu i … kolejne, kolejne poparzenie słoneczne. I tak całe życie. Potrafimy być okrutni dla naszej skóry. Wystawiamy na słońce nasze ciała. Smarujemy je oliwką dla dzieci,  oliwą z cytryną lub jakimś innym przyśpieszaczem opalenizny. Lubimy chwalić się brązowym odcieniem naszej skóry. Dlatego chętnie korzystamy z solarium.

Aż w końcu może nadejść dzień w którym pojawi się mały, czarny punkt na skórze. Może nam się wydawać, że mieliśmy go od zawsze. Nieoczekiwanie zacznie nas swędzić. Możemy też zacząć odczuwać nieprzyjemne pieczenie. Być może żona, mąż, mama lub babcia powiedzą – masz tu coś dziwnego. Czasem lekarz w poradni POZ zauważy coś na plecach przy osłuchiwaniu pól płucnych. Nieważne czy odkrycia dokonamy sami czy ktoś nam w nim pomoże. Odkryjemy problem. Problem nowotworowy. Im wcześniej tym lepiej bo może nim być czerniak.

Czerniak czyli nowotwor złośliwy który nie jest rakiem

Nie każdy nowotwór  złośliwy jest rakiem ale każdy rak jest nowotworem złośliwym. Czerniak którego wdzięczna nazwa łacińska to melanoma malignum jest takim nowotworem. Powstaje on z neuroektodermalnych komórek melanocytarnych. Komórek występujących w warstwie podstawnej naskórka, czyli wierzchniej warstwy skóry. Melanocyty odpowiadają na promienie słoneczne docierające do naszej skóry produkcją barwnika, melaniny, nadającej naszej skórze charakterystyczne zabarwienie. Im ciemniejsze zabarwienie skóry tym lepsze zabezpieczenie przed działaniem promieni ultrafioletowych. Niestety nadmierne wystawianie skóry na działanie promieniowania ultrafioletowego, poparzenie słoneczne, mogą doprowadzić do transformacji tych komórek w komórki nowotworowe. Następstwa tego procesu mogą być niebezpieczne dla naszego zdrowia prowadząc do powstania czerniaka. Pierwszy jego opis pojawił się już w czasach starożytnych w pismach prekursora medycyny, Hipokratesa, który mieszkał i pracował na terenach narażonych na intensywne działanie promieniowania słonecznego. Opis czerniaka znajdziemy również w pismach innych autorów: greckiego lekarza i anatoma Rufusa z Efezu, w pracach Highmora, Boneta  czy też Henrici i Nothagena.  Wymienieni autorzy opisywali w swoich pracach ciemne znamiona dające przerzuty o charakterystycznym ciemnym zabarwieniu. Równocześnie z opisami zmian chorobowych podawano sposoby ich leczenia. Dla współczesnego czytelnika mogą być one zabawne. Ale niestety niezbyt skuteczne. Dopiero pod koniec XIX wieku w terapii czerniaka zaczęto stosować metody chirurgiczne: wycięcie za pomocą skalpela lub nożyczek oraz przyżeganie guza pierwotnego przy użyciu środków żrących. Dużo krwi i dużo bólu.

W 1845 roku po raz pierwszy przeprowadzono operacje całkowitego usunięcia guza pierwotnego. To już prawie 200 lat temu. Przełomowym momentem w sposobie postrzegania i leczenia czerniaka była operacja przeprowadzona przez Huberta Snowa w 1892 roku. Chirurg ten pochodził z niezwykle rozwiniętego w tamtych czasach ośrodka naukowego w Londynie. Wykonał on operację wycięcia czerniaka wraz z usunięciem węzłów chłonnych, wskazując w ten sposób na podstawowy obszar przerzutów dla tego nowotworu.  Nowotworu złośliwego, czyli takiego który może dawać przerzuty.

W 1905 roku William Sampson Handley zaproponował niezwykle innowacyjny zabieg który polegał na usunięciu guza wraz z marginesem tkanek o grubości około pięciu centymetrów oraz wycięciem tkanki podskórnej i powięzi znajdującej się pod nim, a także okolicznych węzłów chłonnych. Takie postępowanie w mniej lub bardziej zmodyfikowanej wersji także i dziś stanowi metodę z wyboru w leczeniu czerniaka. Również w przypadku zmian skórnych Eliny. Wycięte znamię i materiał tkankowy z węzłów chłonnych poddawane są dalszym działaniom pozwalającym na ich ocenę podczas oglądania pod mikroskopem. Doświadczone oko fachowca wyłowi najważniejsze informacje co umożliwi wdrożenie dalszego postępowania. Oczywiście nie każde znamię barwnikowe skóry to czerniak.

Każdego roku mamy coraz więcej nowych przypadków nowotworów złośliwych skóry. Więcej aniżeli łącznie raka piersi, prostaty, płuca i jelita grubego. Na świecie to około 100 tys. Zachorowań rocznie.

Pamiętaj badaj swoje znamiona przynajmniej raz w roku.

Pytania i odpowiedzi

Jak często badać stan skóry?  Zrób to przynajmniej raz w miesiącu.  Stań przed lustrem w łazience i przy dobrym oświetleniu przyjrzyj się swojej skórze. Poproś bliską ci osobę, żeby obejrzała Twoje plecy. Usiądź i dokładnie obejrzyj powierzchnie podeszwowe stóp. Zajrzyj między palce stóp. Poproś bliską osobę lub fryzjera aby sprawdził  czy nie masz niepokojącej zmiany na skórze głowy. Należy również dokładnie obejrzeć miejsca najbardziej intymne.

Jak ocenić niepokojące zmiany skórne?  Najprostszą metodą jest skala ABCDE.  A – jak asymetria, sprawdzasz kształt oglądanej zmiany. Jeśli nie jest okrągła, jest asymetryczna powinno to wzbudzić twoje zaniepokojenie.  B – jak nierówne, poszarpane brzegi. Oby były ładnie zaokrąglone.  C – jak nierównomierny kolor. Jeżeli zmiana jest różnokolorowa powinieneś udać się do specjalisty. D – jak duży rozmiar. Taki powyżej 5 mm powinien wzbudzić czujność. E – jak ewolucja zmiany. Jeżeli wczoraj była mała a dzisiaj jest duża i krwawi to przeczytaj poniższy akapit.

Mam niepokojącą zmianę skórną. Co mam zrobić?  Jeżeli zauważysz niepokojące coś na powierzchni skóry, nie czekaj. Jeżeli swędzi, boli,  krwawi, nie czekaj. Jeżeli jeszcze niedawno tego nie było, nie czekaj.  Zrób ten ważny krok i poproś lekarza POZ o skierowanie do poradni dermatologicznej lub chirurgii onkologicznej. Od teraz twój problem będzie figurować w kodzie icd10 jako D22. A może warto również zorientować się czy w naszej okolicy nie ma przypadkiem akcji z oceną znamion skórnych?

Jak przebiega badanie?  Nie ma się czego wstydzić. Lekarz musi obejrzeć całą powierzchnię skóry. W celu oceny znamion użyje dermatoskopu.

A jeśli lekarz zaproponuje zabieg chirurgiczny ?  Zgodzić się!!! Wycięte znamię zostanie skierowane do dalszej oceny. Nie każda podejrzana zmiana musi okazać się nowotworem złośliwym w badaniu histopatologicznym. Spokojnie czekamy na wynik.

Jak wygląda zabieg chirurgiczny?  Usunięcie zmiany podejrzanej  w badaniu dermatoskopowym jest zabiegiem wykonywanym w znieczuleniu miejscowym. Jak u dentysty. Bedzie ukłucie i uczucie rozpierania. Potem wycięcie znamienia z niewielkim marginesem wzdłuż długiej osi ciała, zgodnie ze spływem chłonki.

 

 

Światowy Dzień Świadomości Raka Jajnika

Światowy Dzień Świadomości Raka Jajnika

8 maja obchodzimy Światowy Dzień Świadomości Raka Jajnika.

W tym dniu chcemy edukować i poszerzać wiedzę na temat złośliwego nowotworu jajnika oraz zwracać szczególną uwagę na wczesne, nietypowe objawy tej choroby.

Zgodnie z informacjami podanymi przez Krajowy Rejestr Nowotworów (https://onkologia.org.pl/pl/nowotwor-jajnika-czym-jest#page-main-image) W Polsce rak jajnika to drugi najczęstszy, tuż po raku trzonu macicy, nowotwór żeńskich narządów rodnych, a szósty nowotwór złośliwy u kobiet. To jeden z najtrudniej leczonych kobiecych nowotworów. Częstość występowania raka jajnika wzrasta wraz wiekiem – najwyższą zachorowalność u kobiet obserwuje się w wieku 55 -79 lat. Około 15% rozpoznań raka jajnika dotyczy kobiet poniżej 40. roku życia, a 8% w  najmniejszym stopniu zaawansowania jest rozpoznawanych u chorych poniżej 35. roku życia.

Do innych poznanych czynników ryzyka należą:

  •  zespoły dziedzicznego raka jajnika i piersi oraz dziedzicznego raka jajnika,
  •  nosicielstwo mutacji genów BRCA 1 i BRCA 2 (do 13% wszystkich chorych na raka jajnika,
  •  zespół Lyncha (choroba genetyczna, która charakteryzuje się zwiększoną skłonnością do zachorowania na różne nowotwory),
  •  bezdzietność, nieskuteczne stymulacje owulacji.

Ryzyko zachorowania zmniejsza stosowanie antykoncepcji hormonalnej, wycięcie macicy, karmienie piersią i zamknięcie jajowodów.

W raku jajnika brak jest charakterystycznych objawów, co powoduje późne rozpoznanie tego nowotworu, ale u większości pacjentek obserwuje się niespecyficzne objawy związane z przewodem pokarmowym na ponad rok przez rozpoznaniem raka. We wczesnym zaawansowaniu stwierdza się guz w jajniku. U chorych z chorobą znacznie zaawansowaną oprócz guza w jednym lub obu jajnikach stwierdza się płyn w jamie otrzewnej („płyn w jamie brzusznej”) i/lub opłucnej. Powiększający się obwód brzucha, bóle brzucha, objawy ucisku na sąsiednie narządy lub krwawienie z pochwy wskazują na chorobę bardzo zaawansowaną. Nieregularne krwawienia miesięczne mogą sugerować nowotwór nienabłonkowy jajnika.

Diagnostykę w tym nowotworze stanowi:

  •  badanie lekarskie,
  •  badanie ginekologiczne przez pochwę oraz odbyt,
  •  badanie wziernikiem dróg rodnych,
  •  badanie ultrasonograficzne przezpochwowe oraz jamy brzusznej,
  •  podstawowe badania krwi i moczu,
  •  badanie poziomu antygenu surowiczego CA 125,
  •  badanie poziomu ludzkiej gonadotropiny kosmówkowej (beta HCG), alfa-fetoproteiny (AFP), dehydrogenazy mleczanowej (LDH) oraz inhibiny – oznaczane przy nowotworach nienabłonkowych jajnika,
  •  badanie rentgenowskie lub tomograficzne klatki piersiowej,
  •  badanie tomograficzne jamy brzusznej i miednicy.

Diagnozę stawia się na podstawie badania mikroskopowego guza uzyskanego po zabiegu operacyjnym. Wyjątkowo można rozpoznać raka na podstawie obecności komórek raka w płynie z jamy opłucnej, otrzewnej i węzłów chłonnych.

Zachowujmy czujność i badajmy się regularnie, wykonujmy zalecone
przez lekarza badania!

12 maja Międzynarodowy Dzień Pielęgniarek i Położnych


Jolanta Meller,
Kierownik Działu Obsługi Ambulatoryjnej i Rejestracji
Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej -Curie,
PIB, Warszawa

 

12 maja Międzynarodowy Dzień Pielęgniarek i Położnych

 

WSPÓŁCZESNE PIELĘGNIARSTWO

Pielęgniarka odgrywa niezwykle istotną rolę w systemie opieki zdrowotnej, zapewniając wszechstronną opiekę nad pacjentami. Jej zadania i odpowiedzialność ewoluowały wraz z rozwojem medycyny i zmieniającymi się potrzebami społeczeństwa. W niniejszym eseju przyjrzymy się współczesnej roli pielęgniarki w Polsce, jej rysowi historycznemu, rolom społecznym, zakresowi obowiązków, predyspozycjom potrzebnym do wykonywania tego zawodu oraz wizjom na przyszłość i możliwościom realizacji w kontekście współczesnej medycyny.

Rys historyczny pielęgniarstwa w Polsce

Pielęgniarstwo ma bogaty i długi rys historyczny sięgający dawnych wieków. Już w czasach średniowiecza pielęgniarki, choć wtedy funkcjonujące pod nazwą “położne”, pełniły istotną rolę w opiece nad chorymi i rodzącymi kobietami. Z czasem zawód pielęgniarki ewoluował dostosowując się do zmieniających się potrzeb społeczeństwa i postępu technologicznego.

Historia pielęgniarstwa w Polsce ma swoje korzenie w dawnych wiekach, gdzie opieka nad chorymi była często sprawowana przez osoby o niskim statusie społecznym, często związane z instytucjami religijnymi. Jednakże, dopiero w XIX wieku, wraz z rosnącym znaczeniem nauk medycznych, pojawiła się potrzeba profesjonalizacji opieki nad chorymi.

W Polsce, początki pielęgniarstwa zawodowego datuje się na koniec XIX wieku, kiedy to powstały pierwsze szkoły pielęgniarek wzorowane na zachodnioeuropejskich schematach. Jednym z najważniejszych wydarzeń w historii pielęgniarstwa w Polsce był zjazd pielęgniarek polskich, który odbył się w Warszawie w 1926 roku. Podczas tego zjazdu ustalono standardy kształcenia pielęgniarek oraz określono ich zawodowe obowiązki.

W okresie międzywojennym pielęgniarstwo w Polsce rozwijało się dynamicznie, mimo trudności związanych z niepodległością kraju. Po II wojnie światowej, pielęgniarstwo podlegało centralizacji i kontrolowaniu przez władze komunistyczne, co miało wpływ na jego rozwój i funkcjonowanie.

Po transformacji ustrojowej w latach 90. XX wieku pielęgniarstwo w Polsce przeżyło okres zmian i reform. Wzrosło znaczenie edukacji pielęgniarskiej oraz podniesiono standardy kształcenia. Obecnie pielęgniarstwo w Polsce odgrywa istotną rolę w systemie opieki zdrowotnej zapewniając wysoką jakość opieki pacjentom w różnych dziedzinach medycyny.

Rola społeczna pielęgniarki

Rola społeczna pielęgniarki jest niezmiernie istotna i kluczowa w całym systemie opieki zdrowotnej dla pacjentów i ich rodzin. Pielęgniarki są filarami systemu opieki zdrowotnej, zapewniając ciągłość i koordynację opieki dla pacjentów. Są one często pierwszymi i najczęściej kontaktowanymi przez pacjentów osobami w systemie opieki zdrowotnej. Ich rola obejmuje zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne opieki nad pacjentem oraz wspieranie go i jego rodziny w trudnych sytuacjach zdrowotnych.

Rola społeczna pielęgniarki obejmuje wiele aspektów, w tym:

  1. Zapewnienie wszechstronnej opieki pacjentom w różnych stanach zdrowia i chorobach.
  2. Edukacja pacjentów i ich rodzin na temat zdrowego stylu życia, chorób i leczenia.
  3. Wspieranie pacjentów i ich rodzin emocjonalnie w trudnych sytuacjach zdrowotnych.
  4. Zapobieganie zakażeniom i dbanie o higienę w miejscach opieki zdrowotnej.
  5. Współpraca z innymi specjalistami medycznymi w celu zapewnienia kompleksowej opieki pacjentom.
  6. Prowadzenie działań profilaktycznych i promocji zdrowia w społecznościach lokalnych.

Zadania i zakres obowiązków pielęgniarki

Zakres obowiązków pielęgniarki jest szeroki i zróżnicowany, obejmuje wiele dziedzin opieki zdrowotnej. Do najważniejszych zadań pielęgniarki należą:

  1. Ocena stanu pacjenta i reagowanie na zmiany w stanie zdrowia.
  2. Prowadzenie dokumentacji medycznej i rejestracja informacji o pacjentach.
  3. Udział w promocji zdrowia publicznego i działaniach profilaktycznych.
  1. Opieka nad pacjentem: Pielęgniarki zapewniają wsparcie fizyczne, emocjonalne i społeczne pacjentom oraz ich rodzinom. Mogą to obejmować podawanie leków, wykonywanie badań, zmianę opatrunków, udzielanie porad zdrowotnych i udział w rehabilitacji.
  2. Koordynacja opieki: Pielęgniarki często pełnią rolę koordynatora opieki, współpracując z lekarzami, terapeutami i innymi specjalistami, aby zapewnić kompleksową opiekę pacjentom.
  3. Edukacja zdrowotna: Pomagają pacjentom zrozumieć ich choroby, leczenie i procedury medyczne. Edukacja zdrowotna może obejmować zapobieganie chorobom, promocję zdrowia oraz uczenie samoopieki.
  4. Monitorowanie stanu pacjenta: Pielęgniarki regularnie monitorują stan pacjentów, rejestrując parametry życiowe, interpretując wyniki badań diagnostycznych i reagując na zmiany w stanie zdrowia pacjentów.
  5. Zarządzanie dokumentacją: Współczesne pielęgniarki odpowiedzialne są za prowadzenie szczegółowej dokumentacji dotyczącej pacjentów, w tym rejestracji informacji medycznych, notatek pielęgniarskich i planów opieki.
  6. Współpraca zespołowa: W ramach interdyscyplinarnej współpracy pielęgniarki współdziałają z lekarzami, farmaceutami, terapeutami, psychologami i innymi specjalistami, aby zapewnić kompleksową opiekę pacjentom.
  7. Prowadzenie procedur medycznych: Pielęgniarki mogą być odpowiedzialne za wykonywanie różnorodnych procedur medycznych, takich jak podawanie leków, wkłucia dożylnego, pobieranie próbek krwi czy wykonywanie zaawansowanych zabiegów pielęgniarskich.
  8. Zapobieganie zakażeniom: Pielęgniarki przestrzegają zasad aseptyki i antyseptyki, dbając o bezpieczeństwo pacjentów i zapobiegając rozprzestrzenianiu się zakażeń.

 

Predyspozycje potrzebne do wykonywania zawodu pielęgniarki

Wykonywanie zawodu pielęgniarki wymaga posiadania określonych predyspozycji i umiejętności. Do najważniejszych predyspozycji potrzebnych do wykonywania tego zawodu należą:

  1. Empatia: umiejętność empatycznego słuchania i wspierania pacjentów w trudnych sytuacjach zdrowotnych.
  2. Komunikatywność: umiejętność klarownego komunikowania się zarówno z pacjentami, jak i innymi członkami zespołu medycznego.
  3. Umiejętność pracy w zespole.
  4. Odporność na stres.
  5. Dokładność i sumienność w wykonywaniu obowiązków.
  6. Umiejętność szybkiego podejmowania decyzji w sytuacjach kryzysowych.

Co do wizji na przyszłość tego zawodu można spodziewać się dalszego rozwoju pielęgniarstwa w Polsce. Wraz z postępem technologicznym i zmianami demograficznymi rola pielęgniarek może się zmieniać. Możliwe są takie kierunki jak większe zaangażowanie pielęgniarek w edukację zdrowotną i promocję zdrowia, rosnące wykorzystanie technologii w opiece zdrowotnej (np. telemedycyna, elektroniczne systemy zarządzania opieką), oraz rozwój specjalizacji pielęgniarskich w odpowiedzi na rosnące zapotrzebowanie na wysoko wykwalifikowaną opiekę zdrowotną w różnych dziedzinach, takich jak opieka geriatryczna, psychiatria, czy opieka paliatywna.

Światowy Dzień Trzeźwości – podejmij wyzwanie i zadbaj o swoje zdrowie


dr hab. n. med. Paweł Koczkodaj, EMBA
Adiunkt
Zakład Epidemiologii i Prewencji Pierwotnej Nowotworów
Narodowy Instytut Onkologii
Marii Skłodowskiej-Curie — Państwowy Instytut Badawczy,
Warszawa

 

Światowy Dzień Trzeźwości – podejmij wyzwanie i zadbaj o swoje zdrowie

 

Każdego roku 15 kwietnia obchodzony jest Światowy Dzień Trzeźwości. Dla zachowania zdrowia i uniknięcia negatywnych konsekwencji zdrowotnych wynikających ze spożycia alkoholu, Światowa Organizacja Zdrowia (ang. World Health Organization – WHO) zaleca maksymalną redukcję jego spożycia – a co najbardziej pożądane –  całkowitą abstynencję.

 

Wpływ alkoholu na zdrowie

Alkohol jest substancją toksyczna, wykazującą działanie psychoaktywne i uzależniające, która została zaklasyfikowana przez Międzynarodową Agencję Badań nad Rakiem (ang. International Agency for Research on Cancer – IARC) do grupy 1. Kancerogenów (czynników rakotwórczych), o bezsprzecznie rakotwórczym działaniu, do której należą również m.in. azbest czy tytoń. WHO wskazuje, że alkohol przyczynia się do co najmniej siedmiu rodzajów nowotworów złośliwych, w tym raka jelita grubego u kobiet i mężczyzn i raka piersi u kobiet, które stanowią jedne z najczęściej występujących nowotworów, zarówno w Polsce, jak
w innych częściach świata.

Nie istnieje bezpieczna dla naszego zdrowia dawka alkoholu. Ryzyko rozwoju nowotworów złośliwych znacząco wzrasta wraz ze wzrostem jego spożycia. Pomimo tego faktu, najnowsze dostępne dane wskazują, że połowa wszystkich nowotworów związanych z alkoholem
w Regionie Europejskim WHO jest spowodowana “lekkim” i “umiarkowanym” spożyciem alkoholu – mniej niż 1,5 litra wina, mniej niż 3,5 litra piwa lub mniej niż 450 mililitrów spirytusu tygodniowo. Ten wzorzec spożywania alkoholu odpowiada za większość zależnych od alkoholu raków piersi u kobiet, z największym obciążeniem obserwowanym w krajach Unii Europejskiej (UE). W porównaniu z innymi obszarami świata, Region Europejski WHO ma najwyższy poziom spożycia alkoholu i najwyższy odsetek osób pijących w populacji. Ponad 200 milionów ludzi
w ww. regionie jest narażonych na ryzyko rozwoju raka związanego ze spożyciem alkoholu.

W Polsce w 2016 r. odnotowano ponad 7200 nowych przypadków zachorowań na nowotwory złośliwe, które były bezpośrednio powiązane ze spożywaniem alkoholu. Wśród kobiet było to 2599 przypadków, co stanowiło 3,4% zachorowań na wszystkie nowotwory u tej płci, natomiast wśród mężczyzn były to 4653 przypadki, co stanowiło prawie 6% wszystkich zachorowań na nowotwory złośliwe. Według badań, najczęstszymi nowotworami związanymi z alkoholem w Polsce są: rak wargi, jamy ustnej i gardła, które stanowią blisko 2500 przypadków. Ponadto, w 2016 r. spożycie alkoholu było powiązane z dużą – przekraczającą 1700 zachorowań – liczbą przypadków raka piersi u kobiet.

Picie alkoholu istotnie przyczynia się do rozwoju ponad 200 różnych chorób. Co roku na całym świecie około 3 miliony osób umiera z powodu spożywania alkoholu, co stanowi 5,3% wszystkich zgonów. Poza zwiększonym ryzykiem występowania chorób nowotworowych, badania naukowe potwierdzają inne negatywne skutki zdrowotne spożycia alkoholu, takie jak nadciśnienie tętnicze, zaburzenia rytmu serca czy niektóre choroby wątroby.

Częstość spożycia alkoholu

Według danych pochodzących z raportu „State of Health in the EU. Poland Country Health Profile 2023” Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (ang. Organisation for Economic Co-operation and Development – OECD) spożycie alkoholu  w Polsce wśród dorosłych wzrasta, ale nadmiarowe picie jest niższe niż średnia UE. Średnie spożycie alkoholu wśród dorosłych
w Polsce w 2021 roku wyniosło ok. 11 litrów czystego alkoholu na osobę, co stanowi wzrost
w porównaniu do początku poprzedniej dekady (10,3 litra w 2011 roku). Zgodnie z danymi Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych (PARPA), w 2021 roku, Polacy najchętniej sięgali po piwo, następnie po wina i miody pitne, a na końcu – po wyroby spirytusowe.

Według danych opublikowanych przez OECD, w Polsce, obecne spożycie alkoholu wśród dorosłych jest niższe niż średnia dla Unii Europejskiej (wynosząca 18,5%) i pozostawało na stałym poziomie pomiędzy latami 2014 i 2019. Podobnie jak w wielu innych krajach UE, nadmierne picie alkoholu jest częstsze wśród mężczyzn (28,1%) niż u kobiet (8,4%).

W przypadku młodzieży, odsetek 15-latków w Polsce, którzy przyznają się do bycia pijanymi więcej niż raz w życiu, spadł z 26% w 2014 roku do 19% w 2018 roku, co było niższe od średniej UE (wynoszącej 22%), jednak należy podkreślić, że w 2022 roku odsetek ten wzrósł do 22%, podczas gdy średnia UE spadła do 18%.

Profilaktyka

Picie alkoholu pozostaje jednym z trzech, głównych modyfikowalnych czynników ryzyka, mających najsilniejszy wpływ na występowanie chorób cywilizacyjnych w Polsce (obok narażenia na działanie dymu tytoniowego i otyłości). To od nas samych zależy, czy decydujemy się na jego spożywanie. W przypadku redukcji konsumpcji oraz całkowitej rezygnacji z picia alkoholu można mówić o znaczących, pozytywnych efektach dla naszego zdrowia. Należy podkreślić, że oprócz szkodliwości samego etanolu, jego kaloryczność może negatywnie wpływać na zachowanie prawidłowej masy ciała – 1g alkoholu to około 7 kalorii, czyli jedynie o 2 kalorie mniej niż 1 g tłuszczu. Dodatkowo, napoje zawierające etanol (alkohol) często zawierają znaczące ilości cukru.

Jednym z najbardziej niebezpiecznych zdrowotnie wzorców używania alkoholu, jest jego jednoczesne picie i palenie papierosów. Alkohol, poprzez uszkodzenie błony śluzowej jamy ustnej i gardła, ułatwia przedostawanie się szkodliwych substancji z dymu tytoniowego do organizmu. Każdy papieros zawiera ponad 7 tysięcy związków chemicznych, substancji
i pierwiastków, z których ponad 70 ma silne działanie rakotwórcze i należy do wspomnianej na początku tekstu Grupy 1. czynników rakotwórczych (kancerogenów). Osoby, które spożywają alkohol i palą papierosy, istotnie zwiększają ryzyko zachorowania na nowotwory złośliwe, zwłaszcza w obszarze głowy i szyi.

Wsparcie i pomoc

Na stronie Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych (PARPA), osoby poszukujące wsparcia w procesie ograniczania spożycia alkoholu, lub chcące żyć
w abstynencji, mogą znaleźć niezbędne informacje dotyczące placówek prowadzących poradnictwo i lecznictwo w poszczególnych województwach oraz na temat prowadzonych programów pomocowych – LINK.

ŚWIATOWY DZIEŃ ZDROWIA I PRACOWNIKÓW OCHRONY ZDROWIA


Jolanta Meller,
Kierownik Działu Obsługi Ambulatoryjnej i Rejestracji
Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej -Curie,
PIB, Warszawa

 

 

ŚWIATOWY DZIEŃ ZDROWIA I PRACOWNIKÓW OCHRONY ZDROWIA

 

Światowy Dzień Zdrowia, obchodzony co roku 7 kwietnia, jest szczególnym dniem dedykowanym promowaniu zdrowia na całym świecie. Powołano go w celu podkreślenia znaczenia zdrowia
dla ludzkości oraz zwrócenia uwagi na najważniejsze kwestie związane ze zdrowiem publicznym. 

Inicjatywę ustanowienia Światowego Dnia Zdrowia podjęło Światowe Zgromadzenie Zdrowia, które jest najwyższym organem decyzyjnym Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Miało to miejsce w 1948 roku, kiedy to właśnie na pierwszej sesji tego zgromadzenia przyjęto rezolucję o ustanowieniu Światowego Dnia Zdrowia. WHO ustanowiła ten dzień, aby podkreślić znaczenie zdrowia dla ludzkości oraz promować zdrowie na całym świecie. Światowy Dzień Zdrowia również stanowi okazję
do zwrócenia uwagi na najważniejsze zagadnienia związane ze zdrowiem, jak również do podkreślenia konieczności współpracy międzynarodowej w dziedzinie ochrony zdrowia. 

Znaczenie tego dnia zarówno na świecie, jak i w Polsce, jest ogromne. To nie tylko czas, aby reflektować nad stanem zdrowia na globalnej i krajowej arenie, ale także moment, aby podkreślić rolę systemów ochrony zdrowia i pracowników służby zdrowia w zapewnianiu opieki medycznej dla społeczeństwa. 

W skali globalnej, Światowy Dzień Zdrowia jest okazją do zwrócenia uwagi na najważniejsze wyzwania związane ze zdrowiem publicznym, takie jak walka z pandemiami, zapobieganie chorobom zakaźnym, promowanie zdrowego stylu życia, zapewnienie dostępu do opieki medycznej dla wszystkich oraz edukacja zdrowotna. Jest to również moment, aby docenić pracowników służby zdrowia, którzy codziennie poświęcają się dla dobra innych. 

W Polsce, Światowy Dzień Zdrowia jest okazją do podkreślenia ważności profilaktyki zdrowotnej oraz promowania zdrowego stylu życia. Warto w tym dniu podkreślać znaczenie regularnych badań profilaktycznych, aktywności fizycznej, zdrowej diety oraz unikania szkodliwych nawyków, takich jak palenie papierosów czy nadmierne spożywanie alkoholu. 

Światowy Dzień Zdrowia, który co roku obchodzony 7 kwietnia jest niezwykle istotnym wydarzeniem na całym świecie. To czas, aby podkreślać znaczenie zdrowia, edukować społeczeństwo na temat ważnych kwestii zdrowotnych oraz doceniać pracowników służby zdrowia. Jest to także doskonała okazja do promowania profilaktyki zdrowotnej i zachęcania do zdrowych nawyków w życiu. Pamiętajmy o powyższych aspektach nie tylko 7 kwietnia, ale każdego dnia. Jednorazowa troska
o zdrowie jest symbolem 

7 kwietnia to również okazja do uhonorowania i docenienia pracowników ochrony zdrowia. Nie istnieje oficjalne Święto Pracownika Ochrony Zdrowia ustanowione przez WHO. Jednakże, warto zauważyć, że 7 kwietnia może być dodatkowym momentem, aby wyrazić wdzięczność dla tych niezwykłych osób, które codziennie poświęcają się dla dobra innych. Jest do ogromna grupa zawodowa, która codziennie walczy o czyjeś zdrowie, podnosi jego jakość i edukuje zdrowotnie. 

Historia zawodów medycznych sięga tysięcy lat wstecz. Od starożytnych cywilizacji, ludzie starali się leczyć choroby i ratować życie swoich bliźnich. Z biegiem czasu, rozwój nauki i technologii, a także postęp w dziedzinie medycyny, doprowadziły do powstania wielu różnych specjalizacji medycznych
i zawodów związanych z ochroną zdrowia. Od wielu lat obserwujemy również konieczność tworzenia, powoływania czy powierzania nowych zadań czy funkcji osobom, które stanowią wsparcie organizacyjne dla zawodów medycznych.  Dziś zawody medyczne są szanowane na całym świecie
za ich wkład w poprawę jakości życia i długość życia ludzkiego. 

Musimy pamiętać, że pracownicy ochrony zdrowia odgrywają kluczową rolę w systemie opieki zdrowotnej oraz dla społeczeństwa jako całości. Ich praca jest niezwykle zróżnicowana, obejmując obszary takie jak diagnostyka, leczenie, profilaktyka, edukacja zdrowotna, ratowanie życia w nagłych przypadkach. Pojawiają się w chwili naszych narodzin i są z mani do ostatniego dnia życia. Od lekarzy
i pielęgniarek po farmaceutów, ratowników medycznych, techników medycznych i pracowników administracyjnych – każdy wkłada swoje wysiłki w zapewnienie opieki medycznej. 

Znaczenie pracowników ochrony zdrowia jest nieocenione dla całego społeczeństwa, zwłaszcza
w obliczu pandemii i innych nagłych sytuacji zdrowotnych. To oni stają na pierwszej linii frontu, ryzykując własnym zdrowiem i życiem, aby zapewnić leczenie i wsparcie pacjentom. Ich praca wymaga poświęcenia, determinacji, empatii i umiejętności, które często są poddawane próbie w ekstremalnych sytuacjach i w trudnych warunkach. W pandemii COVID19 mieliśmy przykład znaczenia pracowników ochrony zdrowia nie tylko w Polsce, ale na całym świecie. Powinniśmy doceniać pracowników ochrony zdrowia z wielu powodów:  

  • Po pierwsze, ich praca jest kluczowa dla utrzymania zdrowia i dobrostanu społeczeństwa. Bez ich poświęcenia i zaangażowania, system opieki zdrowotnej nie mógłby funkcjonować efektywnie. 
  • Po drugie, ich praca jest często trudna i wymagająca, a pracownicy ochrony zdrowia muszą radzić sobie z wieloma wyzwaniami na co dzień. Docenienie ich pracy to wyraz szacunku i wdzięczności za ich trud i poświęcenie.

W tym wyjątkowym dniu wszyscy chcemy wyrazić swoją głęboką wdzięczność i szacunek wobec pracowników ochrony zdrowia. Chcemy podziękować im za ich niezwykłą pracę i poświęcenie oraz
za ich nieustające zaangażowanie w zapewnianiu zdrowia i bezpieczeństwa dla nas wszystkich. 

 

 

Światowy Dzień Gruźlicy

Opracowanie: dr hab. n. med. Maria Korzeniewska-Koseła, prof. IGiChP
Zakład Epidemiologii i Organizacji Walki z Gruźlicą

 

24.03.2024 rok – Światowy Dzień Gruźlicy: Yes! We can end TB. Tak! Możemy zwalczyć gruźlicę.

Gruźlica jest chorobą zakaźną wywołaną przez prątki z grupy Mycobacterium tuberculosis complex. Najczęstszą postacią gruźlicy jest gruźlica płuc, ale choroba może rozwijać się w innych narządach ciała.

Pandemia COVID-19 przyczyniła się do spowolnienia, wstrzymania lub odwrócenia wcześniejszych postępów w walce z gruźlicą na świecie. Najbardziej widocznym i natychmiastowym skutkiem pandemii był duży globalny spadek liczby osób, u których wykryto gruźlicę. Liczba przypadków zgłoszonych przez kraje do Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization, WHO) zmniejszyła się z 7,1 miliona w 2019 roku do 5,8 miliona w 2020 roku (spadek o 18%). W 2022 roku zarejestrowano już 7,5 miliona nowych zachorowań. Poprawił się powszechnie dostęp do usług medycznych, zaburzony w czasie pandemii COVID-19 i wzrosła liczba osób, u których można było gruźlicę wykryć i leczyć.

Zgodnie z szacunkami WHO rzeczywista globalna liczba nowych zachorowań na gruźlicę wynosiła w 2022 roku 10,6 mln (od 9,9 do 11,4 milionów), zapadalność 133 na 100 000 ludności (od 124 do 143 na 100 000). Rozpowszechnienie gruźlicy różni się w dużym stopniu między regionami świata od <1 zachorowania na 100 000 w USA u osób tam urodzonych do powyżej 1000 na 100 000 w krajach Afryki subsaharyjskiej.

Przypuszcza się, że u 3,1 miliona osób gruźlica nie została wykryta i leczona. Większość chorych na gruźlicę, 55%, stanowili mężczyźni, 33% kobiety, 12% dzieci do lat 14. W 2022 roku 2/3 światowej liczby chorych na gruźlicę było mieszkańcami 8 krajów: Indii (27%), Indonezji (10%), Chin (7,1%), Filipin (7,0%), Pakistanu (5,7%), Nigerii (4,5%), Bangladeszu (3,6%) i Konga (3,0%). Z powodu gruźlicy zmarło w 2022 roku od 1,18 do 1,43 miliona osób, włączając osoby zakażone HIV. W samych Indiach zmarło 29% ogólnej liczby zmarłych na gruźlicę na świecie. Liczba zgonów z powodu gruźlicy wśród osób zakażonych HIV zmniejsza się od wielu lat, w 2022 roku wynosiła 167 000 (od 139 000 do 198 000).

Leczenie gruźlicy wywołanej przez prątki wrażliwe na leki kończy się sukcesem u większości chorych. Powszechnie stosowany jest sześciomiesięczny schemat leczenia. Chory przyjmuje przez  dwa miesiące cztery leki: izoniazyd, ryfampicynę, pyrazynamid i etambutol  i przez kolejne cztery miesiące dwa leki: ryfampicynę i izoniazyd. Od 2021 roku WHO zaleca także czteromiesięczny schemat leczenia, złożony z izoniazydu, ryfapentyny, moksyfloksacyny i pyrazynamidu. Ryfapentyna nie została dotychczas zarejestrowana przez Europejską Agencję Leków i nie jest, z wyjątkami, stosowana w krajach Unii Europejskiej (UE) i Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG).  

            Na skutek różnego typu nieprawidłowości w opiece nad chorymi, u części z nich dochodzi do rozwoju gruźlicy opornej na leki. Liczba chorych na tzw. gruźlicę wielolekooporną (multi drug-resistant tuberculosis, MDR-TB), wywołaną przez prątki oporne na dwa najsilniejsze leki  przeciwprątkowe, ryfampicynę i izoniazyd oraz na gruźlicę oporną na ryfampicynę wynosiła w 2022 roku 410 000. Największe na świecie odsetki MDR-TB wśród ogółu chorych na gruźlicę stwierdza się w krajach będących w przeszłości republikami ZSRR (w 2022 roku na Białorusi 41,5%, na Ukrainie 25,2%). Leczenie chorych na MDR-TB trwało do niedawna co najmniej 18 miesięcy, wymagało podawania czterech lub więcej leków. Badania prowadzone w krajach o dużym rozpowszechnieniu MDR-TB pokazały jednak, że skuteczne leczenie może trwać tylko 26 tygodni, jeżeli stosuje się bedakilinę, pretomanid  (najnowszy lek przeciwprątkowy),  linezolid i opcjonalnie moksyfloksacynę, schemat BPaL(M. Zgodnie z zaleceniami WHO BPaL(M) powinien to być schematem pierwszego wyboru do leczenia chorych na MDR-TB, jeżeli spełniają wyznaczone kryteria kliniczne.    

W 2022 roku we wszystkich krajach Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego (UE/EOG) zgłoszono 36 179  przypadków gruźlicy, zapadalność wynosiła 8,0 na 100 000 ludności- od 2,5 na 100 000 w Księstwie Liechtensteinu do 48,7 na 100 000 w Rumunii. Zapadalność na gruźlicę zmniejszyła się w ciągu ostatnich 5 lat w większości krajów UE/EOG. Na dane z roku 2020 i 2021 wpływ mogła mieć pandemia COVID-19,  wpływając negatywnie na dostęp do opieki zdrowotnej i możliwości gromadzenia danych.

Potwierdzenie bakteriologiczne gruźlicy uzyskano u 25 556 chorych na gruźlicę (71% ogółu przypadków). Większość (66,2%) chorych na gruźlicę w krajach UE/EOG miała od 25 do 64 lat.

Stosunek liczby mężczyzn chorych na gruźlicę do liczby kobiet wynosił w krajach UE/EOG 2,1:1. Cudzoziemcy w odniesieniu do kraju, który zgłaszał zachorowanie, stanowili w 2022 roku 33,3% chorych na gruźlicę. Wśród chorych na gruźlicę  było 1214 dzieci do lat 15, czyli 3,6% ogółu chorych. Największą zapadalność na gruźlicę wśród dzieci odnotowano w Rumunii (10,7 na 100 000 u dzieci w wieku do 4 lat).

Gruźlica wielolekooporna stwierdzona została u 933 chorych (5,0% przypadków ze znanymi wynikami wrażliwości prątków na leki, więcej niż w roku poprzednim). Największe odsetki chorych na MDR-TB stwierdzono w Estonii (25,0%) i na Litwie (16,7%).

Zakażenie HIV wykryto u 620 osób (4,1% przypadków ze znanym statusem HIV).

Leczenie chorych na gruźlicę wywołaną przez prątki wrażliwe na leki zakończyło się sukcesem w 64% przypadków, natomiast w zbiorowości chorych na MDR-TB w 52,5% przypadków.

W Polsce w 2022 roku zarejestrowano 4314 zachorowań na gruźlicę, więcej o 610 niż w roku poprzednim, mniej o 2936 w porównaniu z rokiem 2013. Zapadalność na gruźlicę wszystkich postaci wynosiła 11,4 na 100 000 ludności. Najczęstszą postacią gruźlicy była gruźlica płuc (96,2% wszystkich zachorowań). Zarejestrowano 4148 przypadków gruźlicy płuc, u 23 osób gruźlica płuc współwystępowała z gruźlicą pozapłucną. Chorzy wyłącznie na gruźlicę pozapłucną, 166 przypadków, stanowili 3,8% ogółu chorych. Najczęstszą postacią gruźlicy pozapłucnej było gruźlicze zapalenie opłucnej – 57 zachorowań, kolejno gruźlica obwodowych węzłów chłonnych – 27 chorych i gruźlica kości i stawów – 24 chorych. Trzy osoby, wśród nich nastolatek, zachorowały na gruźlicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Zapadalność na gruźlicę była tym większa, im starsza była grupa wieku, ale tylko do wieku od 45 do 64 lat;  wynosiła od 0,7 na 100 000 wśród dzieci do 14 roku życia do 18,5 na 100 000 w grupie wieku od 45 do 64 lat. Współczynnik zapadalności u osób w wieku 65 lat i starszych wynosił 13,9 na 100 000. Zgłoszono 42 przypadki gruźlicy u dzieci do 14 roku życia, co stanowiło 1,0% ogółu zachorowań i 58 wśród młodzieży w wieku od 15 do 19 lat. Większość młodocianych chorych, 87,9%, miała gruźlicę płuc. W dwóch województwach, lubuskim i warmińsko-mazurskim, nie zarejestrowano żadnego przypadku gruźlicy u nastolatków

W 2022 roku, podobnie jak w latach poprzednich, zapadalność na gruźlicę wśród mężczyzn była większa niż u kobiet (3 razy większa). Przypadki gruźlicy u mężczyzn stanowiły 73,8% ogółu zachorowań. Największą zapadalność u mężczyzn stwierdzono w woj. śląskim (24,8 na 100 000), najmniejszą w woj. warmińsko-mazurskim (9,3 na 100 000). U kobiet największa zapadalność na gruźlicę była, jak u mężczyzn, w woj. śląskim (8,1 na 100 000); najmniejsza (2,5 na 100 000) w woj. podlaskim. Od wielu lat utrzymuje się podobny wzór zróżnicowania zapadalności na gruźlicę między województwami, widoczny także w roku 2022. Największą zapadalność stwierdzono w województwach: śląskim – 16,1 na 100 000 i lubelskim – 14,4 na 100 000. W województwach: podlaskim (5,9 na 100 000), warmińsko-mazurskim (6,3 na 100 000) i wielkopolskim (6,6 na 100 000) zapadalność na gruźlicę była najmniejsza w kraju.

W Polsce w 2022 roku gruźlica została potwierdzona bakteriologicznie u  3488 chorych (80,9% wszystkich przypadków).

Wśród chorych na gruźlicę zarejestrowanych w 2022 roku było 295 cudzoziemców (w 2021 roku 132). Największą grupę – 199 osób – stanowili przybysze z Ukrainy; drugą co do liczebności, zdecydowanie mniejszą, Gruzini (13) i Hindusi (9). Cudzoziemcy, u których rozpoznano gruźlicę, przybyli do Polski z 37 krajów świata.

MDR-TB rozpoznano u 98 chorych, w tym u 63 cudzoziemców. Przypadki MDR-TB stanowiły 3,1%  zachorowań ze znaną lekowrażliwością. U 92  chorych stwierdzono oporność prątków  wyłącznie na izoniazyd.

     W 2021 roku gruźlica była przyczyną zgonu 440 osób (dane Głównego Urzędu Statystycznego). Umieralność wynosiła 1,2 na 100 000 ludności.

Najwięcej osób zmarłych z powodu gruźlicy miało od 45 do 64 lat – 215; umieralność u osób w tym wieku wynosiła 2,2 na 100 000 (była większa niż w pozostałych grupach wieku). Nie odnotowano, podobnie jak w całym pięcioleciu, zgonu na gruźlicę u dzieci i młodzieży. Liczba mężczyzn zmarłych w Polsce z powodu gruźlicy była blisko czterokrotnie większa niż kobiet. Najwięcej osób zmarło z powodu gruźlicy na Śląsku (72 mężczyzn i 8 kobiet), najmniej w Lubuskiem (5 mężczyzn i 1 kobieta).

W 2023 roku (dane z 15.03.2024 roku) zarejestrowano w Polsce 4231 przypadków gruźlicy, w tym 4077 gruźlicy płuc. Zapadalność wynosiła 11,2 na 100 000 (u kobiet 5,6 na 100 000; u mężczyzn 17,2 na 100 000). Zachorowało 45 dzieci i 60 nastolatków. MDR-TB rozpoznano u 89 chorych, u 11 kolejnych wykryto oporność na ryfampicynę.

Najważniejszym działaniem w walce z gruźlicą  jest szybkie wykrywanie choroby i właściwe leczenie. Większość osób chorych na gruźlicę wywołaną przez prątki wrażliwe na leki zostaje trwale odprątkowana. Dostępny od niedawna schemat BPaL(M) zwiększył szansę na skuteczne leczenie chorych na gruźlicę wielolekooporną.   

Postęp w walce z gruźlicą zależy także od badań diagnostycznych. Sekwencjonowanie nowej generacji (next-generation sequencing, NGS) umożliwia szybkie wykrywanie genów oporności na leki. Opracowywane są testy do wykrywania gruźlicy w najwcześniejszej fazie. Sztuczna inteligencja wykorzystywana jest do szybkiej i masowej diagnostyki radiologicznej gruźlicy. Nie zapominajmy także o obietnicach uczonych wprowadzenia w niedługim czasie szczepionki przeciwko gruźlicy, bardziej skutecznej niż szczepionka BCG.  

 

Piśmiennictwo:

  1. Global tuberculosis report 2023. Geneva: World Health Organization; 2023.
  2. European Centre for Disease Prevention and Control, WHO Regional Office for Europe. Tuberculosis surveillance and monitoring in Europe 2024 – 2022 data. Copenhagen: WHO Regional Office for Europe and Stockholm: European Centre for Disease Prevention and Control; 2024.
  3. Krajowy Rejestr Zachorowań na Gruźlicę.

 

OTYŁOŚĆ – JAK JĄ LECZYĆ?


Joanna Drygiel,
Dietetyk
Narodowy Instytut Onkologii – PIB, Warszawa
Klinika Onkologii i Radioterapii

 

 

OTYŁOŚĆ – JAK JĄ LECZYĆ?

 Otyłość jest chorobą przewlekłą, która charakteryzuje się nadmiernym gromadzeniem w organizmie tkanki tłuszczowej i jest odpowiedzialna za wiele innych, groźnych schorzeń, np. nadciśnienie, cukrzycę typu 2 i niektóre nowotwory.

Otyłość może być efektem innych chorób, np. niedoczynności tarczycy, ale najczęściej mamy do czynienia z tzw. otyłością prostą, która wynika z błędów żywieniowych i braku ruchu.

Rozpoznanie stawia się na podstawie prostego badania, które każdy może wykonać samodzielnie. Wystarczy zmierzyć wysokość ciała (w metrach) oraz masę (w kilogramach) i obliczyć wskaźnik masy ciała – BMI (ang. Body Mass Index). W tym celu można skorzystać z wielu internetowych kalkulatorów, które zwykle pokazują także interpretację wyniku.

BMI = kg/m2

Wynik ≥ 25 kg/m2 oznacza nadwagę, natomiast ≥ 30 rozpoznajemy otyłość – czyli chorobę, którą należy leczyć.

Terapia otyłości jest długotrwała i wymaga współpracy wielu specjalistów oraz dużego zaangażowania ze strony pacjenta. Najważniejsza w procesie leczenia jest praca chorego nad zmianą stylu życia, przede wszystkim w odniesieniu do diety i aktywności fizycznej. Pomocne może także okazać się leczenie farmakologiczne i wsparcie psychologiczne.

Dieta w leczeniu otyłości – najważniejsze zasady


Fot. Freepik

  • jedz regularnie: najlepiej 4-5 razy dziennie, o stałych porach (co ok. 3-4 godziny);
  • Jedz powoli – dokładnie przeżuwaj każdy kęs – dzięki temu wcześniej poczujesz sytość i zjesz mniej. Nie bierz dokładek.
  • Dbaj o estetykę posiłków – na talerzu powinno być kolorowo.
  • Ostatni posiłek spożywaj na 2 – 3 h przed snem.
  • Między posiłkami pij wodę – najlepiej niegazowaną – przynajmniej 1,5 l – 2 l/dobę. Możesz dodać plasterek cytryny, czy pomarańczy, albo listek mięty. W ostateczności można też pić wodę lekko gazowaną, ale pamiętaj, że bąbelki mogą wzmagać apetyt.
  • Komponuj posiłki w taki sposób, by ½ talerza stanowiły warzywa i owoce (minimum 400 g dziennie). Jeśli jadasz 5 posiłków to do trzech podaj warzywa, a do pozostałych dwóch – owoce. Jeśli natomiast wolisz 4 posiłki, to w trzech zaplanuj warzywa, a w jednym owoce.
  • Najzdrowsze są owoce i warzywa sezonowe na surowo, ale w okresie przejściowym warto także korzystać z mrożonek i kiszonek. Te metody utrwalania żywności są najzdrowsze i bezpieczne.
  • Zrezygnuj ze słodzonych płatków śniadaniowych – są bardzo kaloryczne, szczególnie te z dodatkiem czekolady, miodu i suszonych owoców. Lepiej przyrządź sobie owsiankę na chudym mleku lub z dodatkiem naturalnego jogurtu i zjedz do tego świeży owoc. Możesz także wykorzystać inne pełnoziarniste płatki.
  • Zamiast pszennej bułki wybierz grahamkę, albo chleb razowy. Produkty pełnoziarniste powodują, że na dłużej zachowasz sytość i nie będziesz sięgać po niezdrowe przekąski, ponadto uregulujesz sobie rytm wypróżnień – błonnik nierozpuszczalny zapobiega zaparciom.
  • Do obiadu podaj kilka łyżek kaszy jaglanej, gryczanej, jęczmiennej, albo brązowego ryżu lub pełnoziarnistego makaronu. Od czasu do czasu możesz zjeść także ziemniaki, ale z wody i w ilości nie większej niż 3 – 4 sztuki wielkości jaja kurzego. Zrezygnuj z frytek, pieczonych ziemniaków, placków i innych tuczących dań ziemniaczanych.
  • Wybieraj chude gatunki mięsa: kurczaka, indyka, polędwiczki wieprzowe, schab środkowy, polędwicę wołową.
  • Unikaj dań smażonych: mięso gotuj w wodzie lub na parze, albo piecz w rękawie bez uprzedniego obsmażania, z dodatkiem niewielkiej ilości soli i ulubionych ziół.
  • Zrezygnuj z tłustych wędlin: mielonek, baleronu, parówek, salami, salcesonu, pasztetów, metek. Na kanapkę połóż plasterek upieczonego w domu chudego mięsa, ewentualnie kupionej w sklepie chudej szynki, czy polędwicy.
  • Przynajmniej dwa razy w tygodniu jedz ryby (najlepiej pieczone, grillowane na grillu elektrycznym lub przyrządzone na parze) – są dobrym źródłem wielonienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3, które znajdziesz także w olejach roślinnych (lnianym, rzepakowym, oliwie z oliwek) oraz orzechach, pestkach, nasionach i awokado.
  • Wybieraj chudy nabiał: jest cennym źródłem wapnia, który wpływa na utrzymanie w dobrym stanie kości i zębów oraz pomaga zapobiegać osteoporozie: chudy twaróg, niesłodzone serki homogenizowane, mleko 2%, jogurty naturalne, kefiry, zsiadłe mleko. Produkty mleczne wysokotłuszczowe takie jak tłuste twarogi, sery żółte, topione, pleśniowe, kremowe i śmietany są bardzo kaloryczne, dlatego należy je ograniczyć do minimum.
  • Świetną alternatywą dla produktów zwierzęcych są rośliny strączkowe (fasola, soczewica, ciecierzyca, soja). Kilka razy w tygodniu możesz nimi zastąpić mięso.
  • Jaja możesz spożywać w różnej formie: na miękko, na twardo, w postaci omletu lub jajecznicy, np. na pomidorach. Wybieraj jaja ekologiczne lub z wolnego wybiegu.
  • Nie jedz wysoko przetworzonych słodyczy – zastąp je owocami w postaci sałatki, koktajlu, musu lub smoothie. Możesz także w ramach deseru zjeść małą garstkę mieszanki niesolonych orzechów i suszonych owoców lub 1-2 kostki gorzkiej czekolady.
  • Zrezygnuj z picia alkoholu.
  • Ogranicz sól kuchenną do maksymalnie 1 płaskiej łyżeczki dziennie. Stosuj zioła i przyprawy, które wzbogacą smak dań i pozwolą odzwyczaić się od słonego smaku.

Inne elementy stylu życia w leczeniu otyłości.


Fot. Freepik

  • Aktywność fizyczną zacznij od codziennych spacerów szybkim krokiem, a potem zwiększ intensywność treningu – np. zacznij biegać lub wybierz się na basen, albo do klubu fitness. Ważne jest to, żeby wybrać odpowiednią formę ruchu, która nie będzie udręką, czyli taką, którą polubisz – na pewno taka istnieje.
  • Zmobilizuj do regularnej aktywności bliską osobę. Razem będzie łatwiej.
  • Zacznij chodzić na piechotę na zakupy, do pracy, albo zamień samochód na rower. Jeśli to niemożliwe, to chociaż wysiadaj z autobusu przystanek wcześniej i pokonuj ten dystans pieszo.
  • Zrezygnuj z windy i chodź po schodach;
  • Idąc na zakupy przygotuj sobie listę i kupuj tylko produkty w niej zapisane.
  • Nie chodź na zakupy przed posiłkiem – będąc głodną/głodnym łatwiej ulec pokusie i kupić coś niezalecanego.
  • Nie jedz podczas oglądania telewizji, przy komputerze oraz czytając. Niech posiłek będzie odrębną, niezależną czynnością.
  • Jedz tylko z talerzyka – wówczas będziesz mieć kontrolę nad tym, co zjadasz i unikniesz odruchowego sięgania do lodówki;
  • Zadbaj o dobrą jakość i odpowiednią ilość snu, najlepiej 7-8 godzin na dobę. Staraj się uregulować pory aktywności i snu. Na godzinę przed udaniem się na spoczynek odłóż na bok urządzenia ekranowe (telefon, tablet, komputer, telewizor). Po dobrze przespanej nocy rzadziej zdarzają się napady głodu, głównie na słodycze.

Pamiętaj, że tylko trwała zmiana stylu życia: zdrowa zbilansowana dieta oraz regularna aktywność fizyczna dają szansę na utrzymanie uzyskanych efektów odchudzania. Powodzenia!

Zapraszamy na bezpłatne konsultacje dietetyczne w Płocku,

Rejestracja 22 5436 31 11

Marzec Miesiącem Świadomości Raka Jelita Grubego

Marzec Miesiącem Świadomości Raka Jelita Grubego

W 2008 roku Parlament Europejski ustanowił marzec jako Miesiąc Świadomości Raka Jelita Grubego.

Musimy wszyscy pamiętać, że chorzy, u których rozpoznano nowotwory we wcześniejszych stopniach zaawansowania mają zdecydowanie większe szanse na wyleczenie.

Im więcej wiemy na temat tego nowotworu a także nasze świadome uczestnictwo w badaniach profilaktycznych w kierunku wczesnego wykrycia raka jelita grubego oraz zgłaszanie się do lekarza w wypadku wystąpienie niepokojących symptomów daje nam szansę na zdrowie i życie.

 

Nowotwór jelita grubego jest to nowotwór występujący w obrębie okrężnicy, zgięcia esiczo-odbytniczego i odbytnicy. Rozwija się zwykle przez wiele lat i przez długi czas może nie dawać żadnych objawów.

Do czynników ryzyka rozwoju raka jelita grubego zaliczamy:

-wiek – ryzyko zachorowania na wzrasta po 50 roku życia;

-choroby zapalne jelit w przeszłości (wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna

–  zespół metaboliczny (nadciśnienie, otyłość, cukrzyca, hipertriglicerydemia, niski HDL) –  palenie tytoniu – w USA 1/5 raków jelita jest związana z paleniem

–  tryb życia – większa zapadalność u osób z niską aktywnością fizyczną.

–  czynniki geograficzne – częściej występuje w Europie, Ameryce Północnej, Australii i Japonii niż w Afryce czy Azji.

– dodatni wywiad w kierunku występowania polipów gruczolakowych lub raka jelita grubego.

– uwarunkowanie genetyczne – rodzinna polipowatość gruczolakowata wiąże się ze 100%  życiowym ryzykiem zachorowania na raka jelita grubego, w przypadku dziedzicznego raka jelita grubego bez polipowatości (HNPCC) ryzyko to wynosi 70-80 %.

–  dieta ubogobłonnikowa, bogatotłuszczowa, wysokokaloryczna, uboga w wapń.

– nadużywanie alkoholu.

W pierwszych etapach rozwoju raka jelita grubego najczęściej nie odczuwamy bólu, więc zwykle nic nas nie niepokoi. Dolegliwości, które może powodować nowotwór jelita grubego to bóle brzucha, zmiana rytmu wypróżnień (biegunki lub zaparcia), ślady krwi w stolcu (nie będące skutkiem hemoroidów), a także chudnięcie czy anemia o niewyjaśnionym podłożu.

W przypadku znacznego zaawansowania nowotworu mogą wystąpić objawy związane z nacieczeniem innych narządów (pęcherz moczowy, pochwa) lub obecnością przerzutów odległych (najczęściej w wątrobie i płucach).

Gdy zaczynamy podejrzewać u siebie nowotwór jelita grubego postępowanie diagnostyczne należy rozpocząć od wizyty u lekarza specjalisty i dokładnego badania podmiotowego i przedmiotowego, w tym badania palcem przez odbyt (per rectum). Zawsze podstawą rozpoznania procesu nowotworowego są zabiegi endoskopowe. Rektoskopia, sigmoidoskopia czy kolonoskopia umożliwiają wykrycie guza i ewentualnych zmian współistniejących oraz pobranie wycinków do badania histopatologicznego.

Niezwykle cenne są badania przesiewowe, ponieważ mimo braku objawów pozwalają wykryć początki choroby. W Polsce w ramach Programu badań przesiewowych w kierunku raka jelita obecnie wykonuje się kolonoskopię. Kolonoskopia jest bardzo czułą metodą. Lekarz podczas jej wykonywania wprowadza przez odbyt długą elastyczną rurkę, zwaną kolonoskopem, i ogląda całe jelito grube. Podczas kolonoskopii jest także możliwość równoczesnego usuwania polipów. Dzięki temu kolonoskopia aż w 60-90 proc. zapobiega rozwojowi raka jelita. By jednak spełniała swą ochronną rolę, należy powtarzać ją raz na 10 lat. Gdy w najbliższej rodzinie były przypadki raka jelita grubego i istnieje ryzyko genetycznych predyspozycji do rozwoju tej choroby, lekarz zaleca częstsze robienie kolonoskopii.

Program badań przesiewowych raka jelita grubego skierowany jest do osób w wieku:

– od 50 do 65 lat,

– lub od 40 do 49 lat, jeśli u najbliższych krewnych pacjenta rozpoznano nowotwór jelita grubego.

Program przesiewowy obejmuje wykonanie kolonoskopii, w tym: pobranie wycinków z nacieku nowotworowego lub zmian podejrzanych o charakter nowotworowy; usunięcie polipów wielkości do 15 mm; poddanie badaniu histopatologicznemu wszystkich wycinków i usuniętych polipów; wskazanie konkretnych zaleceń dotyczących leczenia u osób, które wykonały kolonoskopię przesiewową.

 

 

Zapraszamy do kontaktu:

Narodowy Instytut Onkologii  im. Marii Skłodowskiej-Curie
Państwowy Instytut Badawczy ul. W. K. Roentgena 5, 02-781 Warszawa

Nawigator ds. diagnostyki tel. 22 546 33 77
Adres e-mail: diagnostyka.plock@coi.pl
Nawigator ds. profilaktyki tel. 22 546 31 11
Adres e-mail: profilaktyka.plock@coi.pl

Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc
ul. Płocka 26, 01-138 Warszawa

Nawigator ds. diagnostyki tel. 22 43 12 350 lub 22 43 12 306
Adres e-mail: pulmonologia@igichp.edu.pl

 

 

 

Przygotowano na podstawie danych z KRN https://onkologia.org.pl/pl/kolonoskopia oraz https://www.zwrotnikraka.pl/marzec-miesiac-swiadomosci-raka-jelita-grubego-profilaktyka-i-prewencja/

Przewiń na górę
Skip to content